Ewolucja człowieka czyli dziecinna małpa

HOMINIDY NA EWOLUCYJNEJ SCENIE

Australopithecus anamensis (4,2 - 3,9 mln lat temu), obj. mózgu - 400 cm3
Najprawdopodobniej dwunożny. Najwcześniejszy udokumentowany hominid.

Australopithecus afarensis (3,9 - 2,5 mln lat temu), obj. mózgu - 400 cm3
Miał jeszcze sporo przystosowań do życia nadrzewnego. Przypuszczalnie spał na drzewach lub krył się tam w razie niebezpieczeństwa. Cechy: długie silne ramiona, stopa wygięta jak u małpy nadrzewnej, zagięte kości palców.

Budowa zębów wskazuje na wszystkożerność, a znaleziska grupowe małych i dużych szkieletów świadczą o istnieniu życia społecznego. Dwunożny.
Do tego gatunku zalicza się słynną Lucy znalezioną w miejscowości Hadar w Etiopii.

Australopithecus africanus (3 - 2 mln lat temu), obj. mózgu - 450 cm3
Opierał ciążar ciała na całych stopach (stopa niewysklepiona). Małe zęby świadczą o braku czasu na długie żucie i połykaniu pożywienia dużymi kawałkami. Dieta: bulwy, owoce, mięso. Jedzenie mięsa staje się koniecznością w środowisku „coraz bardziej sawannowym”. Nie polował. Szybkie wypady na sawannę po świeżą padlinę. Dwunożny.

Homo habilis (2,5 - 1,5 mln lat temu), obj. mózgu - 650 cm3. Pierwszy gatunek z rodzaju CZŁOWIEK.
Prawdopodobnie bardzo postępowy gatunek pochodzący od A. afarensis. Żył na otwartej sawannie, jako pierwszy świadomie używał narzędzi. Koegzystował przez dłuższy czas z A. africanus i jego krępym kuzynem - A. robustus.

Homo ergaster (2 - 0,5 mln lat temu), obj. mózgu 1000 cm3.
Przodek H. erectus i H. sapiens heidelbergensis. Pierwsza (?) wędrówka z Afryki 1,9 mln lat temu. Świadczą o tym znaleziska w Chinach datowane na ten okres.

Homo erectus (1 - 0,5 mln lat temu), obj. mózgu - 1000 cm3.
Znał i wykorzystywał ogień, żył w szałasach. Wywędrował z Afryki ok. 1 mln lat temu. Stało się to podczas interglacjału, kiedy wilgotniejszy i cieplejszy klimat spowodował redukcję sawanny i zwiększenie liczebności uciążliwych populacji much tse-tse. Szczątki ras człowieka wyprostowanego znajdowano najpierw w Chinach (Sinantropus pekinensis) i na Jawie (Pithecantropus erectus). Stanowiły przypuszczalnie gatunki charakterystyczne dla Azji i stanowiące ślepą uliczkę ewolucji.

Homo sapiens heidelbergensis (600 000 – 200 000 lat temu), obj. mózgu 1200 cm3
Przodek dwóch poniższych gatunków, znaleziska w Afryce i płn. Hiszpanii.

Homo sapiens neanderthalensis (200 000 - 35 000 lat temu), obj. mózgu - 1500 cm3
Najprawdopodobniej zaawansowana forma H.heidelbergensis. Dokonał drugiego wyjścia z Afryki 200 000 lat temu. Przystosowany do życia w tundrze, która pokrywała tereny ówczesnej Eurazji. Panował tam klimat chłodny i suchy z długim okresem wegetacji.
Długa wegetacja i zatrzymywanie soli mineralnych przez wieczną zmarzlinę powoduje, że ówczesna tundra jest ekosystemem bardzo produktywnym bogatym w roślinność i duże zwierzęta: mamuty i nosorożce włochate. Neandertalczyk staje się wyspecjalizowanym myśliwym. Poluje w grupach na duże zwierzęta, a mięso przechowuje w wiecznej zmarzlinie (nie jest to pewne).
Interglacjał powoduje jednak zmianę klimatu w tundrze na bardziej wilgotny, czego nie wytrzymują duże zwierzęta. Włosy ich futer sklejają się i przestają stanowić osłonę termoizolacyjną. Neandertalczyk wymiera, gdyż:

• Pada ofiarą swej własnej specjalizacji i ginie wraz ze swoją bazą pokarmową.


• W Eurazji pojawia się bardziej plastyczny konkurent - H. sapiens sapiens.

Istnieje również hipoteza, która mówi, że H.sapiens sapiens wchłonął gatunek neandertalczyka poprzez krzyżowanie się. Zjawisko „zlania się” dwóch gatunków w jeden nazywamy introgresją.

Na bliskim Wschodzie stwierdzono obecność w pobliżu siebie, w tych samych warstwach geologicznych, odrębne morfologiczne szkielety neandertalczyków i człowieka współczesnego sprzed 100 000 lat. Wszystko wskazuje na to, że koegzystowały one tam przez 65 000 lat. Neandertalczyk znika nagle 35 000 lat temu, co jest skorelowane z „wybuchem” symboliki plemiennej u człowieka współczesnego.